De stilte grijpt ons steeds weer aan
om bij 't herdenken stil te staan.
Dan trekken in een lange rij
de beelden weer aan ons voorbij.

De velen in het kamp vergast
samengepropt en naakt verrast.
Gestreden hebben met de dood
tot in hun laatste stervensnood.

Honger ziekt' en vernedering
was 't waar de vijand steeds om ging.
Hoe maken wij een mens kapot
door de verzwaring van zijn lot.

Ook proeven die er zijn gedaan
raken ons hart ten diepste aan.
Dit misselijk makend ritueel
viel vele slachtoffers ten deel.

Een mensenleven telde niet
de jood gold als een parasiet.
Want menigeen die 't leven liet
had slechts Gods opvang in 't verschiet.

Hun namen staan in steen gegrift
met het onwisbaar duidelijk schrift.
Ook namenlozen die er zijn
laat ons beseffen van de pijn.

Dodenherdenking 4 mei