Er is een streep getrokken
tussen 't leven en dood.
Wij vinden tussen brokken
wie rusten in Gods schoot.

Hun ziel met licht omgeven
aan duisternis ontvlucht.
Kregen van God nieuw leven
wie tot Hem zijn gevlucht.

De dood met kille handen
sneed ruw hun levens af.
En verbrak nauwe banden
hij joeg hen naar het graf.

De dood had medestanders
tot huurlingen gemaakt.
Zo konden zij niet anders
want hun doel werd geraakt.

Ons rest slechts medeleven
onze bewogenheid.
Wij kunnen aandacht geven
of luisteren op zijn tijd.

Het leed dat ons deed raken
dat schept saamhorigheid.
Omgaand met deze zaken
met liefd' geborgenheid.

Zo vullen wij als mensen
de taak door God bedoeld.
Al handelend naar Zijn wensen
het lijden ingevoeld.